Een tandje minder

Vorige week mocht ik 35 kaarsjes op mijn taart uitblazen. Naast het feit dat ik nu toch echt begonnen ben met een anti age nachtcrème (auw!) zijn er meer veranderingen gaande. In deze tijd heb ik mijn verjaardag anders gevierd dan voorgaande jaren. Helemaal niet verkeerd en met meer tijd en aandacht voor degene die er waren. Meer in het moment zijn en genieten van zaken die zo vanzelfsprekend lijken. Ik kom er achter dat meer mensen de voordelen van onze lockdown hebben gevoeld en het eigenlijk niet meer los willen laten. Weg uit de ratrace. Wanneer je echter geen aandacht geeft aan dat wat je echt gelukkig maakt, is de kans groot dat je terugvalt in je oude (vertrouwde) patroon. Ongeacht of dat patroon goed voor je is. Wat maakt dat dit zo hardnekkig is?

Werkverslaving en FOMO

Ons tijdperk staat al ruim een eeuw in het teken van de industriële revolutie. Daar waar ontwikkelingen rondom het productieproces ons tijd zouden opleveren voor andere zaken dan werk, werd technologische versnelling juist aangewend om meer productie te laten draaien. Werkdagen werden langer in plaats van korter. De consument werd overspoelt met mogelijkheden en alles werd grootschaliger en gericht op meer. Een bekende metafoor is die van de rustige visser die precies genoeg vis vangt om van te leven en de rest van zijn tijd gebruikt om te ontspannen en bij zijn gezin te zijn. Een zakenman aanschouwt dat en spoort hem aan om het professioneler aan te pakken en zo winst te maken. Moraal van het verhaal is dat de visser eigenlijk alles al heeft waar de zakenman naar verlangt: evenwicht in werk en vrijetijd.

Daar waar in de jaren ’80 en ’90 nog een negatieve associatie was met veel werken, de bekende term ‘workaholic’, is het vandaag de dag de maatstaf waartegen veel wordt afgewogen: ben je wel druk met je werk? Want zo niet, dan ben je waarschijnlijk niet succesvol en waar praat je dan over tijdens feesten en partijen? In onze westerse wereld is het de gewoonste zaak om te vragen ‘wat doe je voor de kost’ terwijl onze soortgenoten in het Oosten veel meer gericht zijn op wie je bent en waar je vandaag komt. Steeds meer mensen vereenzelvigen zich met werk. En als dat werk stopt of je krijgt een slechte beoordeling, dan faal je als mens in zijn geheel. Het idee dat we enkel gelukkig moeten of kunnen worden van ons werk, zit tussen onze oren.

Onze agenda vult zich echter niet alleen met onze (loondienst)baan maar vaak ook nog met allerlei andere projecten en verplichtingen die nu tijdelijk geheel of gedeeltelijk zijn weggevallen. Netwerkborrels verdwenen als sneeuw voor de zon, festivals werden verboden en weekenden weg met familie en vrienden konden niet door gaan. Veel mensen zeggen Ja tegen dit soort evenementen vanuit een angst: de angst om zaken te missen en er ‘niet meer bij te horen’. Kort gezegd FOMO (Fear Of Missing Out). Wanneer we in Nederland terug gaan naar ‘normaal’ en al deze zaken weer kunnen, naast de volle werkweek en reistijd, dan ligt het op de loer dat je terug stapt in je oude patroon en toegeeft aan de angst om dingen te missen en er niet meer bij te horen. De cocktail voor een leven dat bepaald wordt vanuit denken in plaats van voelen. Het risico dat je onvoldoende rustmomenten hebt. Zo las ik recent de quote ‘als je dromen zijn uitgekomen, maak dan snel nieuwe.’ Het is waar dat we als mens gedreven worden door het stellen van doelen en het najagen van dromen. Maar hoe zou het zijn om gewoon eens een tijdje te genieten van al die dromen die zijn uitgekomen?

Van angst naar vertrouwen

In de voorgaande weken zijn de gesprekken die ik voer vaak begonnen en geëindigd met het delen van de ervaringen van de lockdown. En een uitzondering daar gelaten, is de beleving nagenoeg gelijk: we missen de contacten met vrienden en collega’s en vinden 7 dagen per week thuis zijn saai, suf of zelfs richting een gevoel van eenzaamheid gaan. En gelijktijdig wil niemand terug naar hoe het was: elke dag uren in de file staan, racen op en neer naar een kinderdagverblijf of het afgaan van 35 verjaardag in een jaar. Het mag een tandje minder. Er mag meer evenwicht zijn. 2 dagen per week thuiswerken is eigenlijk heerlijk en veel onderwerpen kunnen prima besproken worden met videobellen. De werkgevers zien dat de productiviteit gelijk blijft of zelfs stijgt dus ook daar gaan deuren open. Wil je echt een rustiger leven en behouden wat je nu voelt, dan gaat het erom dat je kwaliteit boven kwantiteit durft te stellen in meer facetten van je leven. Misschien je werkweek verkorten, of zelf een totaal andere baan zoeken, minder of anders gaan sporten, keuzes maken in vriendschappen (minder maar hechter) en je tijd besteden aan dat wat er echt voor jou toe doet. Lol en spontaniteit zijn belangrijke ingrediënten voor een intens en rijk leven. Door alles vol te plannen, verlies je deze zaken.

De foto bij deze blog is gemaakt in mijn geliefde stad. Hier loop, fiets en zit ik regelmatig. Om mijn hoofd leeg te maken en te genieten van de natuur. Tijdens een van deze momenten, heb ik voor mijzelf opgeschreven waar ik echt gelukkig van wordt. Zaken waar ik van oplaad, waar ik intens van geniet en wanneer mijn energie gaat stromen. Bijvoorbeeld kijken naar mijn spelende dochter in de zandbak, een stilte wandeling maken alleen, het ontwikkelen van een nieuwe maatwerktraining voor leidinggevenden. Herinneringen ophalen met een kleine groep vrienden, een mooie coachgesprek. Brainstormen met een vakgenoot over een nieuw concept rondom gezondheid. Mijn energie gaat stromen als ik hoofd en hart verbind. Puur, echt en doen waar ik goed in ben. Wat deze inzichten mij precies gaan brengen, is nu nog niet helder voor mij. Al zie ik door mijn wimperharen wel de contouren ontstaan. Het vraagt van mij vertrouwen in mijn gevoel en het afstand nemen van mijn hoofd, waar de apen en beren zich ophouden.

Waar verlang je naar?

René Froger zong het al in het jaar 1992. Alles kan een mens gelukkig maken. De zon die doorbreekt, een vers kopje thee. Wat maakt jou gelukkig? Waar verlang je naar? Wat zou je ten diepste willen? Dat zijn uiteindelijk de vragen die je mag beantwoorden. Alle andere vragen zijn misschien gewoon maar ruis. Het mag een tandje minder.

 

Photo by me 🙂