Geduld

Er zijn momenten dat ik met mijn neus op de feiten word gedrukt. Je kent het wel, momenten dat je denkt: jahoor, het is weer zover. Wanneer je ondanks je goede voornemens in de valkuil stapt van je eigen tekortkoming. Of moet ik zeggen ontwikkelpunt? Hoe dan ook, hoe bewuster je bent van je eigen strijd, hoe vaker het lijkt dat je met die strijd geconfronteerd wordt. Best vervelend. Voor mij heeft dit te maken met de eigenschap ‘geduld’. Of liever gezegd: het gebrek aan geduld.

Wanneer ik iets in mijn hoofd heb, zit het daar zeer dominant. Dit is niet alleen voor mij lastig, maar ook voor de mensen om mij heen. Ik mag van geluk spreken dat mijn wederhelft deze tekortkoming van mij herkent en erkent. Hij laat me regelmatig lekker spartelen, waardoor ik zelf leer om te gaan met de gevolgen van mijn strijd. Voorbeelden te over en laat ik een treffende pakken: de gezamenlijke vakantie.

Over enkele weken vertrekken wij richting het Verre Oosten voor een rondreis door het mooie Maleisië. Nog voordat deze reis geboekt werd, stond ik al te trappelen om vooral tijdig een keuze te maken. Gek genoeg ben ik in veel gevallen planmatig van aard en overweeg ik veel zaken voordat ik een keuze maak, maar bij het prikken van een reisbestemming vervliegt deze rationaliteit. Gevolg: het gevoel van onrust bij de vraag ‘waar gaan jullie naartoe dit jaar?’
Gezien mijn functie als coach, weet ik snel de signalen van onrust te herkennen en begint daarmee de innerlijke dialoog. ‘Wat maakt je nu onrustig?’ ‘Wat heeft dit met mijzelf te maken?’ Heb ik er last van?’

Tegen mijn cliënten in mijn praktijk zeg ik regelmatig dat je als mens zijnde iemand anders nodig hebt om bij jezelf te komen. Daar geloof ik heilig in. Maarja…niet iedereen is coach en niet iedereen weet jou de juiste vragen te stellen. Lastig. Mijn pragmatische manier van denken (met ook een eigen valkuil, maar dat nu even terzijde) kiest op dat moment voor de kortste weg naar de juiste oplossing en de enige die dat in de weg zit, is vriendlief. In feite dwing ik hem, door mijn gebrek aan geduld, om net zo snel te schakelen als ik doe en stante pede een keuze te maken. ‘Waar gaan we heen schat; USA, Afrika of Maleisië, jij mag kiezen!’ De dame ongeduld in mijn hoofd zegt zelfs nog ‘hij mag toch kiezen, waarom treuzelt hij nou?’ terwijl de tante die graag wil ontwikkelen haar tegenspreekt en zegt ‘keurig dat je hem de keuze laat, maar waarom dat mes op zijn keel?’ Geen idee of dit voor jou herkenbaar is, maar het zorgt er bij mij voor dat ik stuiterend op de bank zit en daar heb ik last van.

Zoals gezegd gunt mijn vriend het mij om mijzelf te ontwikkelen. Het vastpinnen van de reisbestemming heeft dan ook even op zich laten wachten. Naarmate de weken volgde had ik geen nagels meer over en werd het tijd voor actie. Iedere keer wanneer ik spanning voelde rondom de vakantie, erkende ik zelf dit gevoel. Het mocht er gewoon zijn op dat moment. Ik drukte het niet weg. Ik stelde mijzelf vragen als ‘helpen deze gedachten je op dit moment?’ Wat zou je nu kunnen doen om dit onrustige gevoel kwijt te raken? Dankzij deze en andere vragen, kwam ik tot het inzicht dat het allemaal te maken heeft met de behoefte aan zekerheid. En dat geldt niet alleen voor dit voorbeeld. Ik heb hiermee een leervraag te pakken voor het volgende gesprek met mijn coach. Tijd om focus aan te brengen op het thema zekerheid.

Wat de vakantie betreft: het komt zoals het komt. De reis is geboekt, het programma en de data staan vast. Als de reisorganisatie maar wel snel laat weten hoe laat we waar verzamelen, hoe de groep is ingedeeld en wat de vliegtijden van zijn van de binnenlandse vlucht, want daar kan ik natuurlijk niet te lang op blijven wachten!