Leerproces

Voor mijn ontspanning ben ik gisteren het zwembad ingedoken. Het warme water heeft zijn werking op mijn lichamelijke en mentale gemoedsrust;  het herstelt als het ware de verbinding tussen mijn lichaam en geest. Het zwembad was vandaag verdeeld tussen het banenzwemmen van volwassenen en het ‘leren zwemmen’ door onze jongste generatie. Al snel werd mijn aandacht gevestigd op het tafereel wat zich naast mij afspeelde. Vol verwondering nam ik het leerproces waar van deze kuikens, niet in de laatste plaats door het volume waarmee de lerares de kinderen instructies gaf. Noem het beroepsdeformatie, noem het nieuwsgierigheid, maar ik kon niet anders dan observeren wat er gebeurde tijdens dit leerproces. Mijn verwondering was aan het dansen met mijn oordeel wat ontstond rondom de aanpak van de betreffende lerares. Ik vroeg me af wat ze beoogde te bereiken met haar aanpak. Ik hoorde staccato instructies, ik hoorde haar teruggeven aan de kinderen wat er niet goed ging. Ik zag kinderen huilend aan de kant van het bad staan, ik zag een kind naar adem happen in het water.

Ik merkte dat ik op een moment zelfs begon te lachen om hetgeen ik aanschouwde en mijn hoofd schudde, totdat ik een kind rillend naast me aan de kant zag hangen. Hij keek mij aan en direct ging er een appèl uit van zijn blik. Hij vroeg mij hoe ik heette en ik antwoordde hem. Het kereltje vertelde mij dat hij Ian heette en bang was voor de donkere strepen in het water. Hij durfde er niet overheen te zwemmen. De lerares in kwestie was ondertussen praktisch bovenop een ander kind in het zwembad gesprongen en was vooral druk bezig om ‘hakken plakken’ te instrueren. Ik vroeg Ian wat hem bang maakte en hij vertelde dat hij bang was om te verdrinken in de donkere delen. Ik vroeg hem wat hem zou kunnen helpen en hij zei ‘als je naast me mee wilt zwemmen’. De lerares was ondertussen zelf weer aan de kant van het zwembad gaan staan en vroeg Ian wat hij aan het doen was; hij moest ZWEMMEN! Ik keek Ian aan en zei ‘gaan we samen?’ en met een knikkend gebaar begon Ian aan zijn schoolslag. Hij bleef kijken of ik naast hem was. Gedurende zijn slag gaf ik aan hem terug wat ik zag: hij maakte keurig de beweging met zijn armen, bleef met zijn hoofd boven water, keek niet naar beneden en ging snel! Het kereltje begon te lachen en voor wij het wisten, was hij aan de overkant. Ik gaf hem een ‘high five’ en ik zag een glimlach van oor tot oor. Ik vroeg Ian wat hij zojuist gedaan had en hij zei ‘gezwommen’. En wat nog meer? ‘Ik heb over de donkere streep gezwommen en ben niet verdronken’. Ik gaf Ian terug dat hij dit helemaal zelf had gedaan en vroeg hem of hij het nu alleen durfde. Met een grote glimlach klauterende hij aan de kant, wachtte totdat hij weer het water in mocht springen en zwom naar de overkant.

Mijn wens tot ontspanning, mondde uit in een korte coachsessie, waarbij ik de kunst van het ondersteunen en uitdagen toepaste. Daar waar ik toeschouwer was van een leermethodiek die gericht is op het benoemen wat er ‘moet’ en wat er fout gaat, liet ik Ian zelf aangeven wat hij nodig had en ik bood hem die ondersteuning. Daarnaast heeft hij zelf gezwommen en heeft hij daarmee de angst overwonnen.  Het ‘leren zwemmen’ werd een uitdaging maar wel met support vanuit vertrouwen. Daarnaast kreeg Ian waardering voor hetgeen hij geleerd heeft. En is dat niet wat we allemaal op momenten nodig hebben? Of het nu je partner is, je collega op het werk of je teamgenoot bij de voetbal; je redt het niet wanneer je alleen gewezen wordt op dat wat moet en dat wat niet goed genoeg is. Het gaat om de dynamiek van uitdagen en ondersteunen, om zo verder te komen dan daar waar je ooit geweest bent. Ik heb er alle vertrouwen in dat Ian in zijn leven de hulplijnen weet aan te wenden die hij op momenten nodig heeft en zo zijn slagen weet te verfijnen met plezier voor het leerproces. En de lerares? Ik gun haar een cursus ‘hakken plakken’ voor volwassenen om zo ook, vanuit verwondering, naar haar eigen leerproces te kijken.