Moed

De dag van vandaag heeft mij een bijzondere ervaring opgeleverd. Een die ik zelf heb gecreëerd en waar ik een bijzonder gevoel aan overhoud. Ik ben een figuurlijke, huizenhoge drempel overgestapt en het effect ervan is uniek. Bijzonder. Ik heb vandaag een grens bereikt, gevoeld, doorleefd en geaccepteerd. Ik heb mijn grens uitgesproken.

Tot voor kort zou ik deze stap omschrijven als falen. Wat zeg ik, tot voor kort had ik deze stap niet gezet. Ik zou door zijn gegaan tot het bittere eind; als een vrouw die zich vastklampt aan haar emotionele bagage. De angst voor het onbekende was groter dan de lichamelijke en geestelijke ellende die ik mijzelf met dit patroon aandeed. De houvast van de zekerheid van het ongemak wat ik voelde en de spanning die het mij opleverde, was groter dan de wens tot het loslaten van deze situatie.

Loslaten

Wat is er aan deze situatie vooraf gegaan? Een hoop gepieker, meerdere analyses over de huidige situatie en mijn rol daarin en diverse scenario’s om de situatie om te buigen. Niet een keer, echt waar, niet een keer is bij mij de optie ‘maak je worsteling bespreekbaar’ voorbij gekomen. Het kwam simpelweg niet in mij op. Weggestopt onder lagen van overtuigingen en vooroordelen over mijzelf en de ander. Tot vandaag. Na een nacht van gewoel, gepieker, bed in – bed uit en mentaal stampvoeten, stapte ik vanmorgen mijn auto in. Adem in, adem uit: het komt allemaal goed. Maak je niet druk, je kan dit. Tot moment suprême…Nee, ik kan dit niet. Niet meer. Alles in mij schudde van nee. Letterlijk. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn mond was droog. De nekharen stonden overeind en de adrenaline pompte door mijn lichaam. En toen gebeurde het. Ik vond de moed om nee te zeggen. Daar lag het… op tafel. Er was geen ontkomen meer aan. Het zat niet alleen meer in mijn hoofd en in mijn hart: het was naar buiten gebracht. En wat een opluchting heeft dit teweeggebracht. Rust, kalmte. Alle gedachten zijn tot stilstand gebracht. Ik heb de angst om te falen losgelaten en woorden gegeven aan dat wat mijn lichaam mij vertelde. Genoeg is genoeg. De schaamte voorbij, de moed omarmen richting het onbekende. 

Courage

Wat is moed? Is dat wellicht het tegenovergestelde van moeten? Is het tonen van moed heldhaftig? Ongeacht de gevolgen ga je een confrontatie aan. ‘Al strijdend ten onder’. Maar hoe zit het dan met dat hart. Jouw hart wat bonkt en signalen afgeeft. Is het volgen van je hart een heldendaad? Wanneer we het woord courage ontleden, dan komen we bij Cor, wat de kern is van het woord. In het Latijn staat Cor voor Hart. In de basis, is de definitie van courage: zeggen wat je op je hart hebt. Je geeft je hart vleugels. En hoeveel moed vraagt dat wel niet?

De moed om te stoppen met die ene (ongezonde) gewoonte, al voelt dat zo vertrouwd, de moed om opzoek te gaan naar een baan waar je meer voldoening uithaalt, al betekent dat het loslaten van een bepaalde zekerheid, de moed om dat ene gesprek met je partner voeren, over je diepste wens en je grootste angst? De moed om die vriendin te bellen, om te zeggen dat je haar mist, nu jullie levens een andere route volgen. De stap zetten naar het accepteren van hulp omdat je inziet dat je het alleen niet red. Een gevoel van falen en angst kunnen je om het hart slaan. Er is moed nodig om de stap te zetten of de woorden uit te spreken. 

Ik kan er natuurlijk donder op zeggen dat ik in de nabije toekomst weer een drempel ga ervaren. Het is een illusie om te denken dat ik vanaf nu altijd en per direct zeg wat er op mijn hart drukt. Het tonen van moed vraagt om geduld en mildheid richting mijzelf. Het is daarom geen (goede) voornemen van mij om meer moed te tonen. Een voornemen is ‘het hebben van een plan’ en we weten hoe dat vaak afloopt. Het tonen van moed is een belofte. Een belofte aan mijzelf om te zeggen wat ik op mijn hart heb en mild te zijn als ik tijd nodig heb om over die drempel te stappen. Wie doet er mee?